Zaterdag was een mooie dag. Niet het begin. Wakkergebeld worden. Vriendin die iets schreeuwt over de Tros, en: zo aan de beurt. Bed uit, bril kwijt, radiozender onvindbaar, koffie over boek van Rascha Peper.
Dan de stem die Ik Ben Je Vriend de hemel in prijst. Arie Storm, hij noemt je briljant. Je doet aan Show, don’t tell. Je hebt humor. Dubbele bodems. Hij leest je voor. Hij lacht. De zaal lacht. En tenslotte ook jij, een man met een te snel kloppend hart en een met Nescafe doorweekte theedoek.
Op maandag de mails. Van vrienden. Ze vinden het goed. Of bijna goed. Of een beetje eng.
Een opgewekt telefoontje ook van de uitgeverij. De belofte: er komt meer, een enthousiaste journalist heeft beloofd dat… Let maar op. En kijk eens naar de top10 van Nieuw Amsterdam! Nieuw op 4.
Op woensdag loopt een man een boekwinkel binnen, rechtstreeks naar De Bladen. Hij voelt onheil. HP-De Tijd. Twee sterren, geen vijf. Want de man blijkt geen Carver, meer een vertolker van Desperate Housewives-teksten. Hij doet alles fout. Hij doet niet aan Show, don’t tell. De tweesterren-uitdeler citeert een zin die niet deugt. En de man is boos op zichzelf want die zin is inderdaad beroerd. Heeft hij die werkelijk zo krom opgeschreven? Thuis blijkt: fout geciteerd. En begrijpt die twee-sterrenman nu echt niet dat er sprake is van een onbetrouwbaar perspectief?
Zo zullen er nog een paar weken volgen, een maand misschien, van onrust, van ijdelheid. Dan komt de stilte terug. En volgt boek 8.