Ruim een week lag ik bij Ako op tafel. Een torenhoge stapel Verzachters, 20 stuks.
Maandag zag ik na een kwartiertje posten hoe een oudere vrouw me oppakte, een pagina las, aarzelde, en toen met me naar de kassa wandelde. Nog 12 onbekenden kochten me, in amper een week.
Maar gisteren lag Ronald Giphart op mijn plek, en waren De Verzachters naar een schap in de hoek verbannen. Vanmiddag nog steeds 7, geen mens kijkt verder dan de tafel met Nieuw! Krachtdadig ingrijpen dus. Ik haalde diep adem, en vroeg aan een breedgeschouderde man in een Ako-jasje of ik nog even terugkon op tafel.
‘Wie bent u dan wel?’
Ik wees naar de kast.
Hij knikte begripvol. ‘Wie zullen we eens weghalen,’ zei hij peinzend.
Het werd Peter Brusse. ‘Die komt toch nooit kijken,’ mompelde hij met een vals grijnsje.
En dus liggen De Verzachters er weer. Op de hoek van de tafel. Nog 4.
13 mei 2005